Je mama wordt wakker, en voelt zich niet lekker. Veel druk op het hoofd, benauwd en kramp in de buik. In overleg met papa bellen we de verloskundigen. Het is dan zo rond 9.15 uur. Annalies heeft dienst en beloofd over een uurtje te komen. Zo rond 10.15 uur komt ze dan. Met een bloeddruk van 160/87 en 3 plusjes eiwit wordt er besloten dat het ziekenhuisopname wordt. Poliklinisch wordt dan ineens klinisch. Papa en mama waren al bang dat het ook dit keer daarop zou uitdraaien. Mama had woensdag al het gevoel dat het niet goed was. Al wees de bloeddruk daar toen nog niet op. Aan de andere kant ook wel een geruststellende gedachte dat het toch ziekenhuis wordt. Alles is daar bij de hand, zodat ze tijdig kunnen ingrijpen. Laten we dan maar hopen dat het allemaal net zo voorspoedig gaat als bij de bevalling van Esmée.
We bellen opa en oma of ze Esmée komen halen en pakken onze spullen. De tas met kleren en papieren en natuurlijk de maxicosi staan al een poosje te wachten, maar zijn nu toch nodig. Ook Esmée mag zelf haar koffertje pakken. We weten natuurlijk niet voor hoe lang ze gaat logeren. Maar eventueel hebben opa en oma ook een sleutel, dus kleding zal niet zo'n probleem zijn. We leggen Esmée uit waarom ze naar opa en oma gaat. Zonder gemopper vindt ze dat goed en pakt haar koffertje. Oma komst Esmée halen, en met een dikke kus neemt ze afscheid.
Zo rond half 12 zijn we in het ziekenhuis. Daar worden we vriendelijk ontvangen. Er worden wat gegevens genoteerd en vervolgens worden er nog een eiwit-test en bloeddrukmeting gedaan. Het eiwit krijgt nu twee plusjes en de bloeddruk is iets gezakt. Op dat moment is er bij de verpleegkundige even de vraag of het opnamekamer of zwangerenafdeling wordt. Om dit goed te kunnen beoordelen wordt er nog bloed geprikt en een CTG gemaakt van jou.


Met een kopje thee (en voor papa koffie) wordt mama op bed geïnstalleerd aan een aantal sensoren. Eén sensor voor jou en één voor mama. Op een scherm is goed te volgen wat je harstslag is en hoe actief (erg druk) je nog bent. Ook zijn je bewegingen te volgen. Talloze groene streepjes zijn er dan ook nog te zien.


De derde lijn geeft de activiteit van mama's baarmoeder weer. Ook dat is een redelijk actieve lijn. Maar het bewegen van de baarmoeder kan ook door schoppen of draaien van jou komen. Dus helemaal duidelijkheid is er niet te scheppen. Wat wel duidelijk is, is dat de hoge pieken het samentrekken is van de baarmoeder. De verpleegkundige verbaast zich een beetje over jouw activiteit ondanks mama haar mindere gesteldheid. Zo rond 12.15 uur komt er iemand van het lab bloedprikken. Mama zit zo ongeveer een uur vastgebonden aan banden (vond papa wel lekker rustig hoor!!) Zo rond half 2 worden de sensoren weer verwijderd. Ondertussen heeft papa ettelijke sudoku puzzeltjes gemaakt en is daarin langzaam maar zeker een expert geworden. Op het moment dat de sensoren verwijderd worden besluit de verpleegkundige met de verloskundige te gaan overleggen. Op basis van alle bekende gegevens (op dat moment) wordt er besloten om nog even aan te zien. Mama blijft op de opnamekamer en zal straks nog een keer de sensoren aangesloten krijgen. Zo gaat er een poosje voorbij waarin mama nog wat slaapt. Af en toe voelt mama zich dan weer minder lekker en happy voelen. Bij controle blijkt de bloeddruk dan ook weer te stijgen.
Na een tijdje worden de sensoren toch weer aangesloten. Nog maar weer eens een CTG. Nog steeds gaat met jou alles goed. Je bent erg actief. Mama's baarmoeder rommelt zeker, maar of dat nu weeën zijn......... Dat is maar de vraag.
Zo rond half 4 komt de verloskundige kijken en toucheren. Op dat moment heeft mama 3cm ontsluiting. Op basis van de CTG's en de beschikbare gegevens blijven we ook nu voorlopig nog op de opnamekamer. De uitslag van het lab is ook binnen. De waardes zijn allemaal iets verhoogd. Het is niet alarmerend, maar het vraagt wel om regelmatige controle. Met name de waarde van de lever is verhoogd. Het kan vriezen en het kan dooien, stiekem hopen we dan maar dat het spontaan ingezet wordt. Misschien dat het spontaan op gang komt en anders gaan ze in ieder geval morgenvroeg inleiden. In ieder geval zullen we je dan morgen mogen begroeten.  (Als het na het inleiden tenminste net zo snel gaat als bij Esmée). We zijn nu wel nieuwsgierig naar je hoor. Je planning is uitstekend, want ook jij komt op de uitteldatum. Of je moet al bedenken dat je nog voor middernacht komt. Papa en mama maakt het niet uit hoor.
Na nog een aantal CTG's en wat dipjes (en een bloeddruk die steeds hoger wordt) komen ze met de avondmaaltijd. Mama heeft eigenlijk helemaal geen zin, maar na wat pushen van papa en de verpleegkundige, eet mama toch nog wat soep, aardappeltjes en worteltjes. Het gaat toch wel lekker naar binnen hoor. Na het eten belt papa nog even met opa en oma om te vragen hoe het met Esmée gaat. Esmée zit dan net te eten. Op de achtergrond hoort papa haar dan roepen "de baby is er, de baby is er....". Maar ook helaas voor haar, moeten we nog even op je wachten. De andere opa en oma bellen nog om te vragen hoe het gaat. Papa vertelt ook hen de laatste stand van zaken.
Later op de avond krijgt mama steeds meer dipjes. Af en toe had mama het gevoel dat ze er wel was, maar niet alles tot haar door drong. Regelmatig werd dan ook de bloeddruk nog maar weer eens gemeten en de CTG aangesloten.


Controle was er alom en niets werd dan ook aan het toeval overgelaten. Ondertussen konden we net zoveel drinken pakken als we maar wilden. We mochten de keuken vrij in en uitlopen. (niet dat mama daar nog veel zin in had, maar je papa vond het geweldig, en heeft ons goed verzorgd hoor).
Om 22.00 uur mogen we naar de verloskamer, om daar in alle rust de nacht over lekker te gaan slapen. Om gesleep van de ene kamer naar de andere kamer te voorkomen, is de verloskamer dan een ideale oplossing. Morgenvroeg zal ik er toch weer naar toe moeten, omdat ze dan willen gaan inleiden. Zo wordt mama met bed en al (dus ook de sensoren) verhuisd naar een andere kamer. Je papa is hier wel erg blij mee. Want die is na een hele dag op dezelfde stoel te zitten, het langzaam aan wel beu. Ook papa verlangt wel naar een relaxte stoel. Na een poosje moet mama naar het toilet. Na een belletje op het alarm, worden de sensoren tijdelijk verwijderd zodat mama naar het toilet kan gaan. Onderweg naar het toilet voelt mama wat vocht langs de benen lopen. Waarschijnlijk dus vruchtwater. Ook komt er een prop slijm mee. Toch de verpleegkundige maar gewaarschuwd. Het kan inderdaad vruchtwater zijn. Maar vaak is dat een hele plas in 1 keer. Om 22.30 uur komt de arts-assistent nog een keer controleren en toucheren. Mama heeft dan nog steeds 3cm ontsluiting. Ook weeën zijn er niet echt. Ook de bloeddruk wordt nog een keer gemeten. Deze blijkt na de vorige meting (die gezakt was) nu weer te zijn gestegen. De arts-assistent gaat nu overleggen met de gyneacoloog over eventuele bloeddrukverlagers. In overleg wordt er dan besloten om in ieder geval een infuus aan te sluiten, zodat medicijnen zo toegevoegd kunnen worden mocht het nodig zijn. Ook komt er nog een laborante een keer prikken. Deze laborante moest volgens mama het prikken nog leren, want hoe ellendig mama zich ook voelde, mama had bij het prikken al in de gaten dat de hele arm blauw zou worden. De verpleegkundige verwijderd later de pleister en vraagt dan ook heel verbaasd wie of er wel niet geprikt heeft. Ze hebben me akelig toegetakeld. Zo hebben we de ene arm blauw van het prikken, en in de andere zit een infuus. Voorlopig dus eerst weer genoeg geprikt. Maar op dat moment laat je het dan allemaal maar gebeuren en accepteer je dat. Het enige wat op dat moment nog belangrijk is, is jouw gezondheid. Na de verhuizing is mama dan ook niet meer van de sensoren afgeweest. Alles wordt nauwlettend in de gaten gehouden. Om 23.30 uur komen ze nog een echo maken, om te controleren of alles nog goed is, en of er nog vruchtwater is. Op de echo zien we dat jij het nog goed maakt en dat je goed ligt. Ook is er nog duidelijk vruchtwater te zien. Kort na die tijd, beginnen ook de weeën de kop op te steken. Op dat moment beseft mama dat de bevalling toch spontaan komt. De weeën worden al snel heftiger en moeilijker weg te puffen. Op dat moment besluit mama zich maar volledig over te geven. Eigenlijk heel ontspannen knijpt mama bij elke wee je papa's vingers bijna fijn. Ettelijke natte washandjes vinden ook de weg naar het hoofd van je mama. Mama moet zeggen, dat je papa aardig je mama's ademhaling kan controleren hoor. Dit keer puft mama de weeën een stuk beter weg als bij Esmée. Zo rond middernacht heeft mama echt het gevoel langzaam van de  wereld af te glijden. Mama geeft dat dan ook aan bij papa en die besluit de verpleegkundige te waarschuwen. Deze kwam ook direct. Als snel werd duidelijk dat de bloeddruk nu 180/90 toch wel gevaarlijk begon te worden. Op dat moment was het overleg snel gepleegd en werden er bloeddrukverlagers aan het infuus toegevoegd. De bloeddruk ging wel wat naar beneden, maar mama begon zich er niet beter op te voelen. Op dat moment drong het ook heel goed tot mama door, dat het inleiden niet meer nodig zou zijn. En dat wanneer alles net zo snel zou gaan als bij Esmée we je zo rond het morgenuur zouden mogen begroeten. Ook begon dat besef bij je papa langzaam door te dringen. Dit was dan toch wel iets anders als lekker gaan slapen. De verpleegkundige en de arts-assistent hadden nog niet het idee dat het nu snel zou gaan. Zij stelden voor toch nog maar even lekker te gaan slapen. Maar slapen komen we niet aan toe. Wij blijven maar puffen. Zo rond 01.30 uur kan mama de weeën echt niet meer weg puffen en is mama er helemaal klaar mee. Op dat moment weet mama je papa heel duidelijk te maken dat het verkeerd gaat. Mama krijgt smerige rugweeën die nog veel vervelender zijn dan de gewone weeën. Papa belt toch nog maar een keer de verpleegkundige. Zij besluit de arts-assistent maar te waarschuwen om te overleggen wat nu de volgende stap is. De arts-assistent besluit toch nog maar eens te gaan toucheren. En zie daar.......... Er is ineens 7 cm ontsluiting. Je mama is erg blij, en vraagt dan ook heel optimistisch...... "dan is het er nu zeker wel snel". Waarop de arts-assistent aangeeft dat het nog wel een paar uur zal duren. Maar je mama kent haar lichaam en weet dat dat niet het geval zal zijn. Mama krijgt een warme kruik tegen de rugweeën. Op dat moment worden de sensoren van de buik verwijderd en wordt er een draadje op je hoofd bevestigd die de registratie van jou hartslag verder moet aangeven. Met het bevestigen van het draadje, prikt ze ook de vliezen verder door. Waarna er toch nog aardig wat vruchtwater volgt. De arts-assistent en de verpleegkundige staan nog twee weeën toe te kijken. Na de twee weeën zegt de arts-assistent heel abrupt.... "Ga de jassen maar pakken" Waarschijnlijk is het er net na tweeën. De jassen worden in ijltempo gepakt en aangetrokken.


De eerstvolgende wee toucheert ze weer en constateert dan dat er nog een randje staat, die ze probeert weg te duwen. Dit wil niet helemaal lukken, waarna ze aangeeft dat ik op de zij moet gaan liggen. De wee die dan volgt is een perswee. Ik mag niet meepersen, maar op dat moment heb ik lak aan de heleboel en pers toch. De enige gedachte die mama op dat moment had, was "jullie kunnen om mij allemaal de boom in, ik doe het lekker toch". Op dat moment voelt mama je haartjes al. Dan moet mama nog terug draaien op de rug. Dit is even erg lastig. Want de volgende wee dient zich al weer aan. Dan kan mama je hoofdje geboren zien worden. Helemaal blauw. Mama moet dan nog verder persen, echter een perswee is er niet. Dan duwt de arts-assistent even door, zodat mama wel kracht moet zetten, en met 2 handen trekt ze jou op de wereld. Zo te zien ben je een stevige meid. Het duurt even voor je huilt. Heel stotterend begin je wat te huilen. Waarna dan toch een flinke huilbui volgt. Mama krijgt je op de buik en mag dan eindelijk met je knuffelen. Je papa staat alleen maar te huilen, en mama kijkt van jou naar papa en andersom. Op dat moment had mama ook geen gedachten. Eigenlijk had mama net vree gesloten met het idee dat het een natuurlijke bevalling zou worden, of je was er ook al. Een van de eerste dingen die mama opviel was je lichte haarkleur. Mama had een bosje zwart haar verwacht net als bij je zus. Maar jouw haar had een lichte kleur en jehebt een hele dik bos. Zo kwam jij op de wereld nog voor 2 uur en wel om 01.52 uur.


En je heet Charlotte Elaine. De roepnaam wordt Lotte. Wie had dat verwacht. De placenta werd 2 minuten later geboren. Zo zie je maar weer, de natuur regelt zichzelf op het moment dat het niet goed gaat. Het moest snel, en ineens kon het ook heel erg snel. De arts-assistent en de verpleegkundige vonden het verbazingwekkend (en een geluk) dat mama d'r lichaam zo goed kent, dat ze zelf al voelt dat het met de bloeddruk niet goed gaat. Tot half 3 heb je heerlijk bij mama op de buik gelegen, en ondertussen mocht papa de navelstreng doorknippen en werd de placenta gecontroleerd. Om half 3 kwam de kinderarts je controleren. Dit moest omdat mama medicijnen gehad heeft. Ook  moeten we in het ziekenhuis blijven tot alles goed is. Op het moment dat ze je van mama's buik pakken, heb jij je eerste ontlasting al en zowaar bij de kinderarts laat je de tweede ontlasting achter. Dan wordt je gewogen, je bent 3670 gram. Meten doen ze niet meer, omdat bij het meten de beentjes recht gelegd worden, waardoor heupafwijkingen kunnen ontstaan. Je apgarscore was na 1 minuut een 9 en na 5 minuten een 10. Voor de eerste keuring ben je dan goedgekeurd. Volgens de kinderarts heb jij van de medicijnen niets overgehouden, en ben je goed gezond. Je hartje klopt goed.
  

Je mama voelt zich nog helemaal niet geweldig. Mama beseft helemaal niet wat er allemaal gebeurd is, het is alleen maar verbazing dat het zo snel ging. Verder heeft mama het gevoel helemaal gekneusd te zijn. Het zien van jou verzacht de pijn, en vergoed een heleboel. Toch is mama bekaf en helemaal kapot. Volgens de verpleegkundige niet zo gek..... Deze inspanning is te vergelijken, met het ongetraind lopen van een marathon. Nu ja, dan heb ik een enorme prestatie geleverd dus. Maar dan weet ik nu dus ook dat ik nooit een maraton zal gaan lopen. Je krijgt je kleertjes aan, en dan mag je een poosje heerlijk bij papa zitten. Van papa krijg je om kwart voor 3 je eerste flesje met daarin 20cc nutrilon. Kennelijk heb je erge honger, want je flesje is in notime leeg. Je drinkt erg gulzig. Daarna val je bij papa in slaap.
 

Je mama krijgt wat te drinken, en een heerlijke beschuit met muisjes. Dit gaat er dan wel in. Om 4 uur ga jij in je bedje, en gaat mama zich douchen. Papa helpt mama. Zittend op een douchestoel voelt mama zich wel weer aardig. Van het douchen knapt een mens even lekker op. Nadat mama klaar is met douchen, moeten we afdrogen een aankleden. Dan wordt mama erg duizelig en beseft mama dat er toch wel wat aan krachten is ingeleverd. De verpleegkundige schiet te hulp en zet mama met het hoofd tussen de benen. Na een paar minuten gaat het weer een beetje en kleden we ons verder aan. En om half 5 brengen de verpleegkundige en papa ons naar de kraamafdeling. Papa mag heerlijk bij ons blijven slapen. Om half 6 zijn we alletwee weer klaar wakker van alle adrenaline en gebeurtenissen. Jij krijgt dan van papa je eerste schone luier, waarna je weer heerlijk in slaap valt. Papa legt je dan lekker bij mama neer om te knuffelen. Om kwart voor 7 krijg je je tweede flesje, nu met 25cc. Ook die is zo weer op, en je blijft maar zoeken naar nog meer voeding. Om 8 uur krijgen wij ontbijt. (ook voor papa)Ze komen met een broodkar en we kunnen maar uitkiezen wat we willen eten. Jij wordt door de zuster weer in je bed gelegd. Eerst wordt je temperatuur gemeten. Met 36,4 is dat toch net iets te laag. Ze leggen je dan terug in je bedje en maken er een mooi tentje van. In dat tentje ligt een warme kruik. Deze combinatie moet er voor zorgen dat je de warmte vasthoud en deze zelf gaat reguleren. Alleen je hoofdje is nog zichtbaar.


Na het ontbijt gaat papa alle familie maar bellen. Natuurlijk is iedereen nieuwsgierig hoe je eruit ziet, en of alles goed is gegaan. De familie uit Westervoort besluit om in de auto te stappen en jou te komen bewonderen. Zij zullen vanmiddag komen. Je andere opa en oma en Esmée komen 's morgens, samen met Klaas en Jolanda. Wanneer papa naar opa en oma belt dat jij bent geboren, is Esmée in feeststemming. De vraag of ze vanmorgen nog komen kijken, is dan eigenlijk onnodig. In het ogenblikje tijd, dat papa vertelt hoe je heet en dat alles goed is gegaan, staat je grote zus al kant en klaar in de kleren in de kamer. Binnen 2 minuten staat ze startklaar. Helemaal spik en span. Tuurlijk is nu het wachten even op opa en oma. Ome Klaas en tante Jolanda zijn de eersten die er zijn. Ze willen graag weten hoe het allemaal is gegaan. Even later komen opa en oma met je grote zus binnen. Esmée is helemaal beduusd.
   
 
Twee uur lang staat ze sprakeloos te kijken. Ze wil wel even met je knuffelen maar weet niets te vertellen. Het kadootje van opa en oma mag Esmée aan je geven. Een mooi boxkleed. Jij merkt er nog niet zoveel van en slaapt eigenlijk alleen maar. Zo hebben ze je toch allemaal even geknuffeld. Tegen de middag ga jij weer lekker in je bedje, en gaat mama eten. Papa krijgt nu geen eten meer, maar mama neemt wel een broodje extra hoor. Van papa krijg je nog een schone broek. We hadden graag de fles gegeven waar je zus bij was, maar dan moest je te lang wachten.  Je grote zus is weer met opa en oma meegegaan. Ze had de keus blijven, of met opa en oma weer mee naar huis. Waarschijnlijk was het voor haar op dat moment even voldoende, en ze besloot dan ook met opa en oma weer mee naar huis te gaan. 's Avonds wilde ze dan nog wel even weer kijken. Ook het feit dat de andere opa en oma 'smiddags zouden komen, kon haar niet verleiden toch te blijven. Eenmaal weer thuis bij opa en oma moest ze het natuurlijk de buren vertellen. Apetrots vertelde ze dat ze een zusje had gekregen.
Na het eten gaat ook mama even proberen te slapen. Je papa valt op een stoel in slaap. Zo hebben we toch even een poosje de ogen dicht gehad, want ineens staat het bezoek er. Ook opa en oma Brouwer en Christa en Charissa zijn natuurlijk erg nieuwsgierig en zijn dan ook in de auto gestapt om je te bekijken. Van hun kreeg je kleertjes. Natuurlijk wilden zij je ook graag vasthouden en knuffelen. Oma Brouwer gaf je de fles. 
   

Papa deed je maar weer een schone broek. Want mama is nog niet zo erg handig met het infuus nog aan. De medicijnen voor de bloeddruk hebben ze gestopt toen het flesje leeg was. Het vocht bleef nog een poosje aangekoppeld. Het is al een hele toer om met infuus en snoeren en slangen naar het toilet te gaan, dus laat staan om jouw nog eens een schone broek te geven. Je zelf uit je bedje tillen is er nog niet bij. Charissa is zo blij met je, dat ze je alleen maar blijft knuffelen.


Ook nu slaap je weer lekker. Halverwege de middag zijn we eigenlijk allemaal een beetje verbaasd, je tilt zelf je hoofd al een aardig eind op. Het is nog wel niet helemaal gecoordineerd, maar toch...... Je opa en oma vinden het wel jammer dat Esmée er niet is. Maar dan een volgende keer maar.
Als de visite naar huis is, zit papa nog even gezellig een poosje bij ons. De verloskundige van Hoogezand belt nog even om ons te feliciteren, en te horen hoe het gegaan is. Aan het eind van de middag komt er nog iemand bij mama op de zaal te liggen. Omdat papa vannacht thuis gaat slapen bij Esmée. Jij krijgt een buurmeisje wat vanmiddag geboren is. Haar naam is Roos. Net voor het eten gaat papa naar huis. Hij moet thuis nog wat dingetjes doen, en je grote zus nog weer ophalen. Ondertussen kan mama ook lekker eten en nog even rusten. Mama is toch wel moe hoor, maar slapen wil nog niet.
Mama's bloeddruk blijft nu ook zonder medicijnen netjes. Als alles goed blijft gaan, mag vanavond het infuus er ook af en zullen we weer lekker kunnen rondhuppelen (ahum) zonder slangetjes. Het eten heeft weer lekker gesmaakt, en jij slaapt lekker. Uiteindelijk dommelt mama toch nog een beetje in.
Dan staan gelukkig papa en Esmée weer aan ons bed. Tuurlijk zijn we daar erg blij mee.
 

Esmée heeft nu iets meer te vertellen, en wil het liefst alleen maar met jou knuffelen. Ze zit vol met vragen en zo goed als het kan proberen we daar antwoord op te geven. Jij ligt lekker bij mama en Esmée zit lekker op het ziekenhuisbed naar je te kijken. Papa gaat bijtijds met Esmée weer naar huis, want ze moeten nog bij Jumbo langs. Voeding halen, en knijpers om de was buiten op te hangen. Papa kan de knijpers nergens vinden, en wil toch de versiering nog ophangen. Je grote zus is hier ook helemaal vol van, en bedenkt nog van alles. Het enige wat papa haar nog wil toezeggen is dat er nog roze ballons opgehangen worden. Daar gaat ze dan maar mee akkoord.
Als ook papa en Esmée naar huis zijn, wordt het wel heel stil. Mama praat nog gezellig wat met haar buurvrouw. Samen stellen we nog maar eens weer vast, dat het toch eigenlijk een wonder is, hoe er uit een zaadje en een eicel zoiets moois kan ontstaan. En nog wonderlijker hoe het dan ook nog op de wereld wordt gezet. Eigenlijk kun je dat helemaal niet bevatten. Alsof het afgesproken is, doen ook Roos en jij nog een paar duiten in het zakje. Vrijwel gelijkertijd laten jullie je stem even horen, als willen jullie maar bevestigen wat wij net vaststellen. Eigenlijk dringt het nu pas een beetje door, dat we niet meer met z'n drietjes maar met z'n vieren zijn. En toch zal het nog even duren voor het besef er helemaal is.
Rond een uurtje of elf, komt de verpleegkundige (vraag maar niet meer naar al die namen) om nog even de temperatuur en de bloeddruk te meten. Een wat oudere vrouw met een Engels accent. Een schat van een zuster. Ze staat nog even wat bij ons te praten en stelt dan voor, om zowel jou als Roos mee te nemen naar de slaapzaal. Zodat mama en haar buurvrouw na een gebroken nacht nu lekker kunnen slapen. Zij zorgt dan voor jullie. We zien jullie dan morgenvroeg wel weer.

Nu slaap dan maar lekker schatje.